Iedere verstandige hond rekent zichzelf tot de groep, en ziet zijn huis als het belangrijkste deel van het groepsterritorium. Hoewel de rol van troepleider altijd bij de mensen hoort te liggen, zijn alle leden van de troep medeverantwoordelijk voor het waarschuwen van de anderen voor een dreigende invasie. De beste manier om de anderen te waarschuwen is dus luid blaffen.

Duizenden jaren hebben mensen selectief honden gefokt, en daarmee van de verhoudingsgewijs stille wolf een blaffende huishond gemaakt. Omdat een hond ongeveer viermaal zo scherp hoort als een mens, is hij een uitstekende schildwacht. En nu, na opzettelijk te hebben gefokt op het vermogen tot waarschuwend blaffen, hebben de mensen uiteindelijk besloten dat ze deze eigenschap eigenlijk niet wensen in hun honden.

Sommige rassen blaffen meer dan andere. Over het algemeen zijn kleine honden overtuigde blaffers; grotere honden daarentegen, in het bijzonder jachthonden, zijn een stuk rustiger. ‘Ontblaffen’ is een operatie waarbij gaatjes worden gemaakt in de stembanden van de hond. Behalve in Japan, waar blaffen als een soort hondenmisdaad wordt gezien, zijn slechts zeer weinig dierenartsen bereid deze operatie uit te voeren.

In plaats daarvan proberen ze uit te vinden waarom de hond zo veel blaft, om hem vervolgens opnieuw op te voeden. Als dit onmogelijk blijkt dan kunnen ze een uit Frankrijk afkomstige methode toepassen waarbij de hond een speciale halsband draagt waaraan zich een houdertje met citronella bevindt. Als de hond blaft wordt een microchip in de halsband geactiveerd, waardoor een wolk van citroengeur de blaffer omhult. Dit onschadelijke aroma leidt de hond ogenblikkelijk af. In vrij korte tijd leren de meeste honden met een dergelijke halsband het blaffen af.