Ja, dit is een vorm van anorexia en nee, het is niet gevaarlijk. Honden hebben een grote voorraadmaag en verhoudingsgewijs korte darmen. Natuurlijke selectie heeft de grotere hondenrassen voorzien van een zeer algemene smaak als het op voedsel aankomt. Ze proberen alles en eten er veel van, waardoor de maag zo vol mogelijk blijft; dit is heel gunstig voor een hond die als pup snel moet groeien en die als volwassene veel calorieën moet consumeren om aan zijn gewicht te blijven.
In het overleven van de sterksten maken de minst kieskeurige honden de beste kansen. Deze vorm van natuurlijke selectie is nooit van toepassing geweest op de kleine hondenrassen. Kleine rassen zijn het gevolg van menselijk ingrijpen bij het fokken, waarbij mensen zwakkelingen en genetische mislukkelingen hielpen te overleven. In plaats van jong te sterven of het af te leggen tegen grotere honden bij de strijd om het paren, ontwikkelden deze honden zich zonder de evolutionair-natuurlijke noodzaak om alles te eten wat maar voor de mond komt. Het resultaat is dat kieskeurigheid of anorexia nauwelijks voorkomt bij grote rassen als Duitse herders en labradors, maar vrij algemeen is bij kleinere rassen als Yorkshire terriërs en chihuahua’s.
Anorexia treedt bij honden uit grote nesten verhoudingsgewijs minder vaak op. Als pups leerden ze al gauw dat wie niet at wat er te eten viel honger moest lijden. Dit is de reden waarom sommige mensen op handen en knieën gaan zitten, en net doen of ze de hondenbak leeg eten in een poging om de hond zelf aan het eten te brengen.
Anorexia is niet zo gevaarlijk voor honden als het is voor mensen, want verborgen onder de kieskeurigheid van kleine honden ligt het maagdarmkanaal van een wolfachtige en het gezonde verstand van een wolf dat hem vertelt dat voedsel noodzakelijk is om te overleven. Quameta bolisme kunnen honden veel langer zonder voedsel dan mensen, voordat nieren of andere organen schade oplopen. In het verleden gaven de Eskimo’s van Noord-Canada en Alaska hun sledehonden om de vier dagen grote hoeveelheden voedsel.
Deze honden verkeerden in een uitstekende gezondheid, mede doordat dit voedingspatroon identiek was aan dat van de lokale wolven. Ongeveer om de vier dagen grijpt een arctische wolventroep een of meer kariboes of herten en vreet zich dan helemaal vol. Vanwege de anatomie van hun maagdarmkanaal vinden honden het veel minder moeilijk dan mensen om een paar dagen niet te eten, maar zodra ze eenmaal echt hongerig worden eten ze alles wat ze kunnen krijgen.