De Groenendaeler wordt ook wel de Belgische herdershond genoemd en is een van de vier Belgische herdershonden. Hoewel ze in veel opzichten vergelijkbaar zijn met hun ‘neven’, zijn zij de enigen met een gitzwarte, lange vacht. Ze zijn gespierd en wendbaar, maar van nature sportief. Door dit te combineren met hun veelzijdigheid, denkkracht en verlangen om lief te hebben, presteren ze op een hoog niveau in een breed scala aan activiteiten en werk.
Inhoudsopgave:
| Ras | Groenendaeler |
| Andere naam | Chien de Berger Belge |
| Oorsprong | België |
| Gehouden als | Waak en gezelschapshond |
| Grootte | 56-66 cm |
| Gewicht | 27,5-28,5 kg |
| Kleur | Zwart |
| Vachtsoort | Lang en glad haar |
| Gem. Leeftijd | 12-13 Jaar |
Kenmerken:
– Driehoekige oren
– Lange en smalle kaak
– Middelgrote ogen
– Middellange staart
Oorspronkelijk gebruikt als herdershond, worden ze nu vaker gezien als showhonden en gezelschapsdieren. Ze zijn toegewijd aan degenen van wie ze houden en zullen koste wat het kost hun meesters en territorium beschermen en nooit angst tonen. Er moet worden gezorgd voor goede, vroege socialisatie om mogelijke vijandigheid jegens vreemden te voorkomen.
Geschiedenis Groenendaeler
Een van de vier erkende Belgische herders, de Groenendaeler, is een Belgische herdershond die terug te voeren is op het Belgische dorp Groenendael, waar voor het eerst werd gedacht dat hij gefokt was. Hoewel het ongetwijfeld al vele eeuwen bestaat, wordt aangenomen dat de eerste gedocumenteerde verwijzing naar de Belgische herdershonden in de 17e eeuw is geschreven.
Herdershonden zijn altijd een essentieel onderdeel geweest van de landbouwgeschiedenis en hebben het vee van hok naar veld geleid. Nooit geassocieerd met aristocratie, waren ze echte werkvoorraad, zelden als huisdier gehouden. Deze honden werden later bekend als ‘continentale herdershonden’, en zouden naast de Belgische herder ook de Duitse herder en de Nederlandse herder hebben opgenomen .
Groenendaeler op basis van nationaliteit
Aan het einde van de 19e eeuw was er een beweging naar het classificeren van honden op basis van hun nationaliteit, en in 1981 werd de Belgische Mechelse herder club of de ‘Club du Chien de Berger Belge’ eindelijk ontwikkeld. Een van de meest vooraanstaande figuren in de geschiedenis van het ras is ongetwijfeld prof. Reul, een Belgische dierenarts die alle Belgische herdershonden bij elkaar heeft gebracht om hun overeenkomsten te evalueren en ze in een ras te classificeren. Zo werd in 1892 het Belgische herder ras (inclusief alle vier de soorten: Groenendaeler, Mechelaar, Tervuren en Laekense) opgericht.
Het was rond deze tijd dat de belangstelling van het grote publiek voor het ras veranderde van het hoeden van het ras naar hun fysieke verschijning in de showring. Nicholas Rose, een Belgische man, vormde een kennel voor de zwarte, langharige Belgische herders, nu bekend als de Groenendaeler honden. Hoewel ze nog steeds deelnamen aan drijfproeven, was het voor iedereen duidelijk dat de Groenendaeler een dier was met veel talenten, en hij werd al snel populair in de showring, evenals op behendigheidscursussen en in gehoorzaamheidsproeven.
Met hun populariteit in Europa aan het begin van de 20e eeuw erkende de Raad van beheer ze officieel als een apart ras. Tijdens de Eerste Wereldoorlog heeft het ras echt naam gemaakt en internationaal respect gewonnen voor hun moed, onder andere als boodschappers en karrenhonden. Mogelijk vanwege hoe goed ze zichzelf bewezen hebben, worden ze nu wereldwijd gebruikt als politiehonden.
Uiterlijk Groenendaeler
De langharige, zwarte vacht van de Groenendaeler onderscheidt zich van de andere Belgische herdershonden. Hun vacht is dik en lang, en hoewel een pure zwarte kleur de voorkeur heeft, zoals bij andere Belgische herders, worden kleine stukjes witte vacht geaccepteerd. Verschillende leden van het ras zullen een ‘frosted’ snuit hebben, die met de leeftijd prominenter kan worden. Met een kortere vacht op hun gezicht, heeft een dikke manen van bont de voorkeur rond de nek, wat meestal duidelijker is bij de reuen.
Hun sterke lichaam moet lenig en gracieus zijn en nooit lastig. Ze zijn middelgroot, hebben een goed geproportioneerd lichaam en hebben opvallend rechtopstaande en driehoekige oren met donkerbruine amandelvormige ogen.
Karakter Groenendaeler
Karaktervol, de Groenendaeler staat bekend om zijn aanpassingsvermogen en het vermogen om uit te blinken in praktisch alles wat ze doen. Ze genieten volop van hun werk, of het nu vrolijk is in de showring, pronken met hun intelligentie tijdens gehoorzaamheidsproeven of het controleren van hun kuddes schapen op het erf.
Ze zijn loyaal aan hun eigenaren en worden vanaf jonge leeftijd toegewijd en met hun toewijding komt een beschermende kwaliteit. Ze zijn alert, zelfs als ze thuis rusten, ze zijn geweldige waakhonden en zullen hun gezin dapper verdedigen tegen mogelijke bedreigingen – hoewel ze niet instinctief agressief van aard zijn. Soms kan de Groenendaeler hond hyper en veeleisend worden als hij niet op de juiste manier wordt getraind.
Gezondheid
De Groenendaeler deelt dezelfde gezondheidsklachten als de andere drie Belgische herders en heeft over het algemeen een relatief lang leven, meestal ouder dan tien jaar.
Maag dilatatie Volvulus
Een Groenendael-hond die een acute GDV ontwikkelt, wordt onmiddellijk angstig, kan beginnen te lopen en zal waarschijnlijk onproductief kokhalzen en opzwellen in hun buikstreek. Hoewel de meeste dierenartsen zullen weten wat het probleem is op basis van de aanwezige symptomen, kunnen ze een röntgenfoto maken om hun vermoedens te bevestigen.
Een maagsonde kan worden gepasseerd om de ophoping van gas te helpen verminderen, of, indien dit niet mogelijk is, kan een katheter (of vergelijkbaar instrument) worden gebruikt om de maag te doorboren. Een operatie is vaak nodig om het probleem permanent op te lossen.
Heupdysplasie
De abnormaal gevormde (dysplastische) heupen die worden aangetroffen bij Groenendaelse honden met heupdysplasie, zullen vaak resulteren in een abnormale gang, mobiliteitsproblemen en ongemak. Later in het ziekteproces zal de onvermijdelijke artrose verergerende pijn veroorzaken. Een verscheidenheid aan behandelingen kan helpen om de symptomen te verlichten, waaronder pijnverlichting, hydrotherapie, acupunctuur en massage.
Elleboogdysplasie
De eerste klacht die een eigenaar van een Groenendaeler hond met elleboogdysplasie meldt, is vaak een ‘kopbobbel’ tijdens het lopen of draven. Honden worden geleidelijk lammer naarmate de ziekte zich ontwikkelt. Snelle groei en te veel bewegen als een jonge hond kan de dysplasie verergeren.
Epilepsie
Het is belangrijk om te weten dat niet elke hond met een aanval epilepsie zal hebben, aangezien er een groot aantal oorzaken kan zijn. Een Groenendaeler die aan aanhoudende en onverklaarbare aanvallen lijdt, kan heel goed epilepsie hebben. Dit is een diagnose van uitsluiting, wat betekent dat het technisch alleen kan worden gediagnosticeerd als elke andere oorzaak van aanvallen is uitgesloten.
Verzorging
Hun dikke, dubbele vacht zal tussen één en twee grote schuren per jaar doorkomen, en de frequentie van het borstelen zou op dit moment moeten toenemen om het verlies van de vacht bij te houden. Anders zou een paar keer per week trimmen voldoende moeten zijn om de glanzende vacht van de Groenendaeler hond tiptop in vorm te houden.