De nobele Schotse Deerhound is een gigantisch ras dat dol is op rennen en even graag tijd doorbrengt met zijn eigenaar. Deerhound-puppy’s nemen je mee op een wilde rit voordat ze een zachte en relaxte volwassenheid bereiken. De ruwe vacht is vrij gemakkelijk te verzorgen, maar werpt matig af. Verwacht niet dat dit ras een waakhond is.
Inhoudsopgave:
- Kenmerken van de Schotse Deerhound
- Uiterlijke verzorging
- Zijn geschiedenis
- Persoonlijkheid
- Gezondheid
| Ras | Deerhound |
| Andere naam | Schotse Deerhound |
| Oorsprong | Groot-Brittanie |
| Gehouden als | Gezelschapshond |
| Grootte | Reuen min 76 cm en teven min. 71 cm |
| Gewicht | Reuen 38-48 kg en teven 29-36 kg |
| Kleur | Lever-grijs, grijs, zwart-gevlekt, ree-bruin, rood en rood-gevlekt |
| Vachtsoort | Ruwe en halflangharige vacht |
| Gem. Leeftijd | 11-12 jaar |
| Bijzonderheden | Een á twee keer per jaar moet de vacht worden geplukt |
Kenmerken:
– Zwartomrande donkerbruine ogen
– Sterke nek
– Lange staart die spits toe loopt
– Lang en spits hoofd
– Compacte voeten
Kenmerken van de Schotse Deerhound
Hij is lang, hij is nobel, hij heeft een wilde en koninklijke blik in zijn ogen. Je weet zeker dat hij nadenkt over herinneringen aan oude Highland-jachten over de mistige heidevelden. Dan eet hij je iPhone.
De Schotse Deerhound is inderdaad een nobel beest, maar hij is ook een beetje een grappenmaker. Thuis in een kasteel of appartement is hij als volwassene rustig en kalm in huis. Maar nieuwe Deerhound-eigenaren moeten zich realiseren dat hij als puppy en adolescent aanzienlijke verwoesting kan aanrichten, gezien zijn hoge humeur en grote formaat, en niet te vergeten een verlangen naar activiteit die lijkt alsof het nooit zal eindigen.
De Deerhound heeft twee grote geneugten in het leven: met grote snelheid achter grote dingen achterna rennen en naast je op de bank liggen, hoofd in schoot, grote donkere ogen staren in de jouwe met gelijke delen liefde en gelach. Als je hem beide dingen kunt bieden, dan sta je samen voor een mooie toekomst.
Als je dat echter niet kunt – als je idee van veel bewegen een rondje om de hoek is en je idee om tijd met je hond door te brengen een afwezige aai op het hoofd is als je thuiskomt van het werk – dan is dit niet de hond voor jou. Deerhounds zijn extreem gehecht aan hun menselijke familieleden en zijn ellendig, verveeld en destructief als ze te lang en te vaak alleen worden gelaten.
Gelukkig met minder beweging
Net als zijn neef de windhond is een volwassen Schotse Deerhound perfect gelukkig met veel minder beweging dan hij nodig had in zijn jongere jaren. Hij verliest echter nooit het verlangen naar menselijk gezelschap. Dat is een diep en onveranderlijk onderdeel van zijn aard – net als het achtervolgen van dingen, dus zelfs als een Deerhound in zijn seniorjaren een paar keer per dag blij is met een draf rond het blok, moet die wandeling nog steeds aan de lijn zijn. Weinig Deerhounds zijn “te oud” naar een hert, een eekhoorn, of een buurt te jagen kat . Een grote tuin met een solide hek – nooit een ondergronds elektronisch hek – is essentieel voor deze snelle en onstuimige hond.
Deerhounds zijn vaak erg goed met kinderen die beleefd tegen hen zijn, maar ze zijn geen soort “speelkameraadje” en hun grote omvang kan ze enigszins gevaarlijk maken in de aanwezigheid van peuters. Laat je Deerhound nooit de gewoonte ontwikkelen om op mensen te springen, hoe schattig het ook is als hij een puppy is. Een volwassen Deerhound staat meer dan zes voet lang op zijn achterpoten, en zelfs als hij alleen maar je gezicht met kusjes probeert te pleisteren, is dat veel hond – vooral voor iemand die hem net ontmoet.
Uiterlijke verzorging Schotse Deerhound
De ruwe vacht van de Deerhound is meestal gemakkelijk te verzorgen, maar sommige Deerhounds hebben een zijdere, langere vacht die behoorlijk verstrikt kan raken. Meestal heeft hij echter alleen goed poetsen met een speldenborstel of een borstel twee of drie keer per week nodig. Geef de jas een jasje met een roestvrijstalen kam om ervoor te zorgen dat je geen klitten mist en om het haar op het gezicht (bekend als meubels) uit te kammen en je klaar bent. Slechts een paar baden per jaar, wanneer de hond vies is, zijn noodzakelijk.
De rest is basiszorg. Knip zijn nagels indien nodig, meestal eenmaal per week of twee, en houd zijn oren schoon en droog. Controleer de oren wekelijks op vuil, roodheid of een slechte geur die op een infectie kunnen wijzen. Als de oren er vuil uitzien, veeg ze dan weg met een wattenstaafje bevochtigd met een zachte, pH-gebalanceerde oor reiniger die wordt aanbevolen door uw dierenarts.
Goede mondhygiëne is ook belangrijk. Poets de tanden regelmatig met een door de dierenarts goedgekeurde huisdierentandpasta voor een goede algemene gezondheid en een frisse adem. Laat je Deerhound vroeg in het leven kennismaken met het verzorgen, zodat hij leert het gewillig en geduldig te accepteren.
Zijn geschiedenis
Honden zoals de Deerhound waren zo ver terug als de 16 bekende ste eeuw. In zijn boek ‘Of Englishe Dogges’ schreef Johannes Caius over windhonden dat ‘sommigen van de grotere soort zijn, sommigen van mindere; sommige zijn glad skynned en sommige gekruld, de grotere zijn daarom aangewezen om op de grotere beesten, de bok, het hart, de hinde te jagen. “
Bekend toen Deerhounds, vroeger het grote hert van het Hoogland achtervolgden en neerhaalden, werden zij zeer gewaardeerd. Een heer veroordeeld voor een kapitaaldelict kon zijn leven kopen met een riem van Deerhounds. En het waren alleen heren die Deerhounds konden bezitten, niet alleen om redenen van exclusiviteit, maar ook omdat boeren het zich niet konden veroorloven zulke grote honden te voeren. Maar met het verdwijnen van groot wild en de vernietiging van het Schotse clansysteem na de mislukte invasie van Bonnie Prince Charlie, daalde de populatie Deerhounds tot een gevaarlijk laag niveau in 1769.
In 1825 ondernamen Archibald en Duncan McNeill de restauratie van het ras en redde het van uitsterven, maar nooit in zijn geschiedenis is het talrijk geweest en dat blijft vandaag de dag waar. Een paar mensen jagen nog steeds met Deerhounds, alleen of in paren. In de Verenigde Staten is het illegaal om op herten of ander gewei met honden te jagen , maar Deerhounds worden gebruikt op coyotes en konijnen en soms op wolven.
Persoonlijkheid Schotse Deerhound
Het kan zijn dat we Deerhounds liefhebben – of benijden – omdat ze het leven leiden dat we allemaal graag zouden willen hebben: ze doen wat ze willen, wanneer ze willen, alleen zichzelf tevredenstellend. Als ze je tijdens het proces behagen, is dat goed, maar het is zeker niet iets dat de Deerhound heeft gepland of zelfs maar om geeft.
Dat wil niet zeggen dat Deerhounds niet van hun mensen houden. Ze zijn aanhankelijk en hebben een sterk verlangen naar menselijk gezelschap, wat betekent dat ze het niet goed doen in huizen waar ze meestal alleen worden gelaten. Maar met mensen zijn en eigenlijk doen wat ze willen zijn twee heel verschillende dingen. Dat laatste moet je niet verwachten.
Het is na de adolescentie, wanneer ze twee of drie jaar oud zijn, dat Deerhounds de stille, waardige honden worden die ze altijd zouden zijn. Ze blijven hun hele leven alert, maar alleen voor wat hen interesseert, waardoor ze een slechte keuze zijn voor iedereen in de hoop op een waakhond.
Deerhounds worden beschreven als handelbaar en gemakkelijk te trainen. Dat is waar als je erachter kunt komen wat hen motiveert om te leren. Ze mogen alleen iets doen als ze kunnen zien wat er voor hen in zit – en zelfs dan alleen als ze er zin in hebben. Raak het juiste aanbod van voedsel, piepend of harig speelgoed, of de kans om aan de riem te lopen en combineer ze met korte trainingssessies die niet veel herhaling met zich meebrengen – Deerhounds vervelen zich gemakkelijk – en je bent klaar om te gaan. Ze kunnen het zelfs goed doen in de competitie. Deerhounds hebben utility-level titels behaald in gehoorzaamheidsproeven.
De Deerhound lijkt misschien indolent, maar hij heeft een passie voor het buitenleven. De mogelijkheid om te gaan hardlopen of wandelen zal zijn interesse altijd opwinden, maar (na de adolescentie) vraagt hij er niet om. Dat betekent niet dat je hem niet dagelijks hoeft te oefenen. Het is belangrijk voor zowel zijn lichamelijke als geestelijke gezondheid.
Gezondheid
Voor een gigantisch ras zijn Schotse Deerhounds redelijk gezond, maar ze kunnen last hebben van bepaalde gezondheidsproblemen , waaronder een hogere incidentie van sommige vormen van kanker, hartaandoeningen, botproblemen, hypothyreoïdie en een leveraandoening genaamd portosystemische shunt.
Schotse Deerhounds lijden aan een hoger percentage botkanker (osteosarcoom) in vergelijking met sommige andere rassen. Het komt meestal voor in een van hun benen. Hoewel botkanker bijna altijd dodelijk is, kunnen sommige honden het, als het vroeg genoeg wordt gediagnosticeerd, goed doen (voor een tijdje) nadat het aangetaste been is geamputeerd, dus laat menselijke vooroordelen over amputatie je niet afleiden van de mogelijkheid.
Cardiomyopathie
Schotse Deerhounds kunnen een soort hartaandoening ontwikkelen die bekend staat als cardiomyopathie. Deze aandoening beïnvloedt het vermogen van de hartspier om samen te trekken. Het kan ook een vergroot hart en aritmie (abnormaal hartritme) veroorzaken. Regelmatige hartonderzoeken zijn een goede manier om deze aandoening vroeg op te vangen, en er mag nooit een hond met cardiomyopathie worden gefokt. Deerhound mag ook niet worden gefokt zonder een uitgebreid hartonderzoek door een door de raad gecertificeerde veterinaire cardioloog en OFA-certificering in het voorgaande jaar. De trieste realiteit is echter dat een hond die de ene dag goed test, de volgende dag hartaandoeningen kan ontwikkelen, en de puppy van twee ouders zonder hartaandoeningen kan deze nog steeds ontwikkelen.
Net als de windhond kunnen Schotse Deerhounds een abnormale reactie hebben op bepaalde anesthesie of op de stress van ziekenhuisopname. Als u zich zorgen maakt over een komende procedure met anesthesie, bespreek dit dan met uw dierenarts. Schotse Deerhounds kunnen worden geplaagd door botproblemen, waaronder panosteitis (een pijnlijke aandoening bij puppy’s en opgroeiende honden), hypertrofische osteodystrofie en osteochondrose. Neem contact op met uw dierenarts als uw hond mank loopt, pijn heeft, stijf is of niet graag opstaat of beweegt.
Schotse Deerhounds (meestal mannen) kunnen ook last hebben van cystinurie, een genetisch nierdefect dat leidt tot de vorming van blaasstenen. Cystinestenen zijn zeer moeilijk te beheren met een dieet of medicatie en vereisen vaak een operatie, zowel om de stenen uit de blaas te verwijderen als om urineblokkades te verlichten. Er zijn mogelijk geen tekenen dat de hond cystinestenen vormt en urineblokkering is een levensbedreigende veterinaire noodsituatie. Dus als uw hond ongewoon urineren vertoont, inclusief overbelasting, neem dan onmiddellijk contact op met uw dierenarts.